Zachęcamy do przeczytania artykułów z zakresu zdrowia psychicznego oraz rozwoju osobistego.
Pierwsza wizyta u psychologa może przebiegać różnie, w zależności od sposóbu pracy danego specjalisty. Ponieważ każda wizyta przebiega inaczej, nie da się za pomoca jednego szablonu powiedzieć jest tak czy tak. Umówienie wizyty najczęściej następuje poprzez kontakt telefoniczny. Jeżeli pojawią się jakieś wątpliwości można powiedzieć o nich psychologowi, na etapie umawiania spotkania. Zdarza się, że osoba przychodzi na konsultację do psychologa, z oczekiwaniem aby ten przepisał leki.
Depresja na dzień dzisiejszy jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych i obok wielu chorób somatycznych stanowi jedną z najczęstszych przyczyn pogorszenia funkcjonowania społecznego i niepełnosprawności (Skrzyński, 2004). Definiowana jest jako rodzaj choroby afektywnej, charakteryzującej się obniżeniem nastroju i niemożnością odczuwania szczęścia i przyjemności. Z pogorszeniem funkcjonowania afektywnego współwystępuje utrata zainteresowań, zaburzenia codziennego funkcjonowania.
Psychoterapia, wbrew dość powszechnym przekonaniom, nie jest jednolitym, monolitycznym procesem. Istnieje wiele różnych podejść do psychoterapii, różniących się sposobem definiowania genezy psychopatologii i trudności pacjenta, stosowanymi technikami pracy oraz przewidywanymi efektami.Jednym z takich podejść w psychoterapii jest podejście psychodynamiczne, będące na dzień dzisiejszy jednym z najczęściej stosowanych w Polsce.
Napięciowe bóle głowy, choć z rzadka opisywane są w literaturze, stanowią jedne z najczęściej rozpoznawanych dolegliwości bólowych. Wskazuje się, że stanowią one swego rodzaju problem społeczny, będąc dokuczliwymi nie tylko dla samych pacjentów (zmagających się na co dzień z bólem), ale również systemu opieki zdrowotnej, narażając go na często duże koszty wynikające z leczenia i przedłużającej się diagnostyki pacjentów cierpiących na to zaburzenie [1, 2].
Różne formy zaburzeń odżywiania zyskują dużą uwagę w mediach, stanowiąc przedmiot społecznej dyskusji i niemałej uwagi. Przyczyny tego leżą w coraz większej powszechności tego typu zaburzeń, jak również często spektakularnym przebiegiem choroby, prowadzącej do skrajnego nie raz wyniszczenia organizmu.
Rozmowa między Joanną Dębską, psychologiem, psychoterapeutą a panią Kingą na temat jej doświadczeń związanych z własną psychoterapią.
Joanna Dębska : Co sprawiło, że zaczęła pani poszukiwać psychoterapii? Co zmieniła psychoterapia
Pani Kinga : Sama do końca nie wiedziałam o co chodzi, czy w sumie jest coś nie tak czy tak po prostu wygląda życie.
Psychoterapia, jako metoda leczenia zaburzeń psychicznych, ma ponad 100-letnią historię [1]. Stanowi ona pewną formę oddziaływań psychospołecznych, która ma na celu korektę zaburzeń zachowania i przeżywania (emocji, myślenia, postrzeganie) oraz usuniecie objawów i przyczyn tych zaburzeń. W procesie psychoterapii dąży się do modyfikacji określonych cech osobowości, powodujących określone trudności w codziennym funkcjonowaniu, w celu polepszenia subiektywnej jakości życia pacjenta oraz osiągnięcia poprawy w istotnych obszarach życia.
Na przestrzeni życia każdy wielokrotnie spotyka się z sytuacjami, w których czujemy się przytłoczeni, napięci i nieszczęśliwi. Często wychodzimy z podobnych sytuacji bez szwanku, wyciągając wnioski na przyszłość i ucząc się czegoś nowego, co w jakiś sposób modyfikuje nasze spojrzenie na świat, życie i samych siebie. Czasem jednak zdarza się, że trudne sytuacje konfrontują z poczuciem bezsilności, bezradnością i utratą kontroli nad własnym życiem. W takich sytuacjach często pojawia się poczucie, że nasze możliwości radzenia sobie ze stresem „wyczerpały się”.
Fobia społeczna dotyczy obawy przed znalezieniem się w centrum uwagi innych osób lub obawy przed zachowaniem się w sposób, który doprowadzi do zawstydzenia, kompromitacji, bądź upokorzenia. Fobia społeczna, podobnie jak inne fobie, prowadzi do unikania sytuacji budzących lęk. Fobia ta występuje u kobiet i u mężczyzn w podobnym nasileniu. Najczęściej pojawia się w wieku młodzieńczym, czasami w dzieciństwie, bardzo rzadko natomiast powyzej 25 r.ż. Może mieć charakter zgeneralizowany, dotyczy wówczas wszystkich sytuacji społecznych.
„Zupełny brak jakiegoś szczerego, gorącego zainteresowania, które by go potrafiło ożywić, zubożenie i spustoszenie jego duszy – spustoszenie tak silne, że prawie ciągle odczuwane jako ciężka, nieokreślona troska, przy tym połączone z nieubłaganym wewnętrznym nakazem i niewzruszonym postanowieniem zachowania za wszelką cenę godnej postawy, ukrywania wszelkimi sposobami swej słabości, przestrzegania pozorów – wszystko to wytworzyło ową sztuczną, obmyślaną, wymuszoną egzystencję, sprawiło, że każde słowo, każdy ruch, każda najdrobniejsza czynność w obecności ludzi stawała się wytężoną i wyniszczającą grą aktora”.