Cechą charakterystyczną zaburzenia hipochondrycznego jest stałe nieuzasadnione przekonanie o cierpieniu na poważną, postępująca chorobę somatyczną (chorobę dotyczącą ciała). Osoba chora często odwiedza lekarzy rożnych specjalności, domaga się rozlicznych badań. Objawy mogą zmieniać się w trakcie kolejnych wizyt u lekarza, a pacjent nie akceptuje wyników badań i zapewnień lekarskich, że zgłaszane przez niego objawy nie są związane z chorobą somatyczną. Osoba w takiej sytuacji zostaje skierowana do lekarza psychiatry, czym niejednokrotnie czuje się urażona „…ja nie wymyślam sobie choroby, mnie boli naprawdę ”.

I tak jest w rzeczywistości, objawy nie są wyimaginowane, chory nie symuluje choroby, jego naprawdę wszystko boli. Może boleć głowa, brzuch, serce, bolą mięśnie, stawy, kości, bóle wędrują z jednego miejsca w drugie, gdy przestanie boleć głowa, zaczyna dokuczać serce. W wyniku doświadczania chronicznego bólu, uwaga chorego z otoczenia przenosi się na własne ciało. Wówczas nawet prawidłowe odczucia, czy przejawy płynące z ciała są interpretowane jako nieprawidłowe i przykre. Niemożność jasnego określenia przyczyn dolegliwości bólowych zwiększa poczucie zagrożenia. Dodatkowo zarzuty ze strony otoczenia, że chory symuluje chorobę, nasilają objawy nerwicowe. Wzrasta u pacjenta poczucie krzywdy i niezrozumienia, nasila się agresja wobec otoczenia, a doświadczane emocje powodują, iż wzmagają się zaburzenia układu wegetatywnego. W hierarchii przeżyć psychicznych ból zaczyna zajmować jedno z czołowych miejsc.
To co może pomóc pacjentowi to akceptacja jego stanu (niejednokrotnie musi walczyć o uznanie swojej choroby). Rozmowa na temat tego co boli, także poza warstwą hipochondryczną, pozwala lepiej zrozumieć jego sytuację, rozładować napięcie emocjonalne.
Według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 do zdiagnozowania zaburzenia hipochondrycznego konieczne jest występowanie dwóch z następujących cech:
1) trwałe przekonanie o obecności co najmniej jednej poważnej choroby somatycznej, której nie potwierdzają wyniki badań, albo uporczywe skupianie się na domniemanym zniekształceniu czy zmianie budowy ciała,
2) uporczywy brak akceptacji wyników badań i zapewnień różnych lekarzy, ze objawy nie są związane z żadną chorobą somatyczną czy odchyleniem od normy.
Jako samodzielny zespół hipochondryczny jest rzadko spotykany. Natomiast komponent hipochondryczny bardzo często współistnieje w depresji, nerwicach i niektórych schorzeniach somatycznych. Zaburzenie hipochondryczne diagnozuje lekarz psychiatra lub/i psycholog kliniczny. Leczenie hipochondrii opiera się na połączeniu farmakoterapii i pomocy psychologicznej/psychoterapeutycznej.

Opracowanie: Agnieszka Jabłonowska

Bibliografia
Aleksandrowicz J.W. (2002). Psychopatologia zaburzeń nerwicowych i osobowości. Kraków. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielońskiego.
Kępiński A. (2002). Psychopatologia nerwic. Kraków. Wydawnictwo literackie.
Seligman, M.E.P. Walker, E.F. i Rosenhan, D.L. (2003). Psychopatologia. Poznań: Wydawnictwo Zysk i Spółka.

Tagi: Zaburzenie hipochondryczne, Nerwica hipochondryczna, lęk

Kategorie
Tagi

Comments are closed